تلفن چی است، خوشرو وبانشاط. چهارده سالگی برای او پایان زندگی و شروع زندگی ای است که بسیار متفاوت است. یک شیطنت و کنجکاوی نوجوانی، مسیر زندگیش را تغییر میدهد. سال هاست که چشمانش جز سیاهی چیزی را نمی بیند اما ناامیدی برایش معنا ندارد. شاید حداقل بیست و سه مهر بهانه ای باشد تا خسرو زیاری بی هیچ نگرانی از دردودل هایش بگوید: